Türkiye için Düşük Karbonlu Kalkınma Yolları ve Öncelikleri

Bilim insanları ve karar vericiler, iklim değişikliğinin insanoğlunun karşılaştığı en büyük sorun olduğu konusunda hemfikir. 2015 yılının Aralık ayında Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi’ne (BMİDÇS) taraf 195 ülke ve Avrupa Birliği Paris’te toplanacak ve 2020’den sonra Kyoto Protokolü’nün yerini alması beklenen yeni iklim sözleşmesini müzakere edecek. Birleşmiş Milletler, Paris’teki BMİDÇS 21. Taraflar Konferansı (COP21) öncesinde her ülkeden, yerkürenin ortalama sıcaklığındaki artışın 2°C’nin altında kalması hedefine ulaşmak, ekosistemleri ve toplumları iklim değişikliğinin yıkıcı etkilerinden korumak için yapacakları katkıları belirtmeye davet etti. Ülkelerin bu katkıları, sera gazı emisyonlarının artışındaki tarihsel sorumlulukları ve mevcut kapasitelerine göre yapması bekleniyor.

Bu analiz, iklim değişikliğiyle mücadele için ulusal katkısını belirlemeye çalışan Türkiye’nin yanıt bulması gereken üç kritik soruyu gündeme getiriyor:

-Türkiye’nin 2°C hedefi kapsamında üzerine düşen sorumluluk ve belirlemesi gereken emisyon azaltım hedefi ne olabilir?
-Gerekli emisyon azaltımını gerçekleştirebilmek için nasıl bir politikalar paketi uygulanabilir?
-Söz konusu politikaların makroekonomik göstergeler üzerinde nasıl bir etkisi olabilir? Bunları uygulamanın ve uygulamamanın maliyeti nedir?

Analizin sonuçlarına göre erken harekete geçmek, Türkiye için de kilit öneme sahip. Türkiye “İklim Politikası Paketi”nde yer alan emisyon azaltımı tedbirlerini hayata geçirmeyi 2020 yılına kadar ertelerse, 2°C hedefi çerçevesindeki sorumluluğunu yerine getirmek için 2024 yılından sonra “eksi” büyüme oranlarıyla karşı karşıya kalabilir. Öte yandan emisyon azaltım politikalarının hemen devreye girmesiyle, milli gelirin artış hızında bir miktar düşüş yaşansa da, ekonomik büyümeyi muhafaza etmek mümkün. Bu da “yeşil büyüme” yaklaşımının Türkiye için de geçerli ve uygulanabilir olduğu şeklinde yorumlanabilir.